ยามเยือนถิ่นแคว้น ดินแดนฟูเฟื่อง ชื่อเมืองสองแคว สมคำกล่าวแท้ สวรรค์สรรสร้าง
เพลินน้ำหลากไหลเป็นแนวทาง สองริมฟากฝั่งพืชพันธุ์สะพรั่งทั่วไป
พนมมือกราบพระพุทธชินราช พระปฎิมา ขอจงเมตตาป้องปกผองภัย
บุญน้อมนำเคราะห์กรรมสิ้นไป หวังใดจงได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไซร้ช่วยดล
**น่านน้ำยามเย็นกระเด็นเป็นฟอง โอ้แก่งโสภาละอองน้ำหล่น
สกุโณฑยานสำราญกมล ได้ยลเสมือนวิมาน
จำลาจากแคว้นแดนพิษณุโลก วิโยคดวงใจ ถึงยามจากไปเสมือนไกลบ้าน
คงว้าเหว่เหงาใจไปนาน ทุกคราที่ผ่าน อกสั่นหวั่นไหวอาวร
(ซ้ำ **)